ΜΑΡΤΙΟΣ 2019

Π

Η Επίπτωση της Αντικατάστασης της Αορτικής Βαλβίδας στη

Μακρόχρονη Επιβίωση σε Ασυμπτωματικούς Ασθενείς με Σοβαρή

Στένωση της Αορτικής Βαλβίδας.

Η στένωση της αορτικής βαλβίδας είναι μία από τις πιο συχνές καρδιοαγγειακές παθήσεις στο Δυτικό κόσμο, ανευρισκόμενη σε 2.8% του πληθυσμού άνω των 75 ετών. Η στένωση της αορτικής βαλβίδας μπορεί να είναι συγγενής (διγλώχινα βαλβίδα) ή επίκτητη. Το συνηθέστερο αίτιο της επίκτητης είναι η εκφύλιση και ασβέστωση της βαλβίδας (σε άτομα >65 ετών). Η στένωση αορτής μπορεί να διαδράμει ασυμπτωματική για πολλά έτη. Τα κύρια συμπτώματα όταν εμφανισθούν είναι προκάρδια άλγη, δύσπνοια και επεισόδια απώλειας συνειδήσεως, τα οποία εμφανίζονται συνήθως σε προσπάθεια. Η συμπτωματική σοβαρή στένωση της αορτής συνδέεται ουσιαστικά με χειρότερη πρόγνωση. Πάντως, και ασυμπτωματικοί ασθενείς με σοβαρή αορτική στένωση παρουσιάζουν ιδιαίτερα υψηλό κίνδυνο θανάτου, ο οποίος υπολογίζεται σε 75% σε τρία χρόνια, αν δε χειρουργηθούν. Η αορτική στένωση αποτελεί επίσης τον κυριότερο λόγο καρδιοχειρουργικών επεμβάσεων. Υπολογίζεται ότι στις ΗΠΑ πραγματοποιούνται άνω των 30.000 χειρουργικών αντικαταστάσεων αορτικής βαλβίδας ετησίως.

Η αντικατάσταση της αορτικής βαλβίδας (aortic valve replacement – AVR) είναι η ουσιαστικά αποτελεσματική θεραπεία για τη σοβαρή στένωση της αορτικής βαλβίδας (aortic stenosis –AS). Ωστόσο, τα οφέλη της AVR στην επιβίωση, ασθενών με ασυμπτωματική σοβαρή στένωση της αορτικής βαλβίδας και με διατηρημένη λειτουργικότητα της αριστερής κοιλίας, παραμένει αμφιλεγόμενη. Μελετήθηκαν 468 ασθενείς (ηλικίας 64.2 ± 13 έτη, 232 γυναίκες) με διατηρημένο κλάσμα εξωθήσεως (≥50%) και σοβαρή AS (επιφάνεια AV ≤ 1,0 cm2, μέγιστη ταχύτητα ροής στην AV [Vmax ] ≥ 4,0 m/s, ή μέση κλίση πίεσης AV ≥ 40mmHg) μεταξύ των ετών 2000 και 2015. Οι 221 από αυτούς ασθενείς υποβλήθηκαν σε AVR (47,2%) πρώιμα (εντός 3 μηνών, n= 130, 27,8%) ή κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης (n = 91, 19,4%), ενώ οι υπόλοιποι (n = 247) έλαβαν φαρμακευτική αγωγή. Η ανάλυση χρονοεξαρτώμενης παλινδρόμησης Cox εφαρμόστηκε για να καθοριστεί η επίπτωση της AVR στη μακρόχρονη επιβίωση.

Κατά τη διάρκεια μιας μέσης παρακολούθησης 60,9 μηνών (τεταρτημόριο 1 με 3, 29,9 με 107,0 (μήνες), 72 ασθενείς (15,4%) εμφάνισαν συμπτώματα που σχετίζονταν με AS και 146 (31,2%)απεβίωσαν. Στα χρονοεξαρτώμενα μοντέλα Α, η AVR σχετίστηκε με σημαντική μείωση του κινδύνου θανάτου ανεξαρτήτως αιτίας [Αναλογία Κινδύνου (Hazard Ratio – HR), 0,62; διάστημα εμπιστοσύνης (Confidence Interval – CI) 95%, 0,40 με 0,97; p = 0,036) και θανάτου καρδιακής αιτιολογίας (HR, 0,59; 95% CI, 0,35 με 0,995; p= 0,048) μετά τη προσαρμογή σημαντικών συντελεστών ως προς τη θνησιμότητα. Τα οφέλη στην επιβίωση πραγματοποιώντας AVR εκδηλώθηκαν στις περισσότερες υποομάδες κινδύνου.

Συμπερασματικά, η AVR σε ασυμπτωματικούς ασθενείς με σοβαρή AS και διατηρημένη λειτουργικότητα της αριστερής κοιλίας είχε σημαντικά οφέλη στην επιβίωση, γεγονός που υποδηλώνει ότι η επιλογή της AVR ως πρώιμης θεραπείας μπορεί να δικαιολογηθεί ακόμη και πριν την εμφάνιση συστολικής δυσλειτουργίας ή συμπτωμάτων.(KIM HJ et al Am J. Cardiol 2019).

Νίκος Μπαρμπατζάς, Ειδ. Καρδιολόγος

‘Α Καρδιολογική κλινική

ΓΠΝ Νίκαιας «Άγιος Παντελεήμων»